Povere pullshots spelen Oranje parten

Paul van Meekeren en Fred Klaassen (in het team in plaats van Kingma en Snater) waren ingevlogen, maar ondanks twee briljante momenten van Van Meekeren konden ook zij het verschil niet maken. Aan Engelse zijde kwam de debuterende left-arm seamer David Payne erin voor de geblesseerde Eoin Morgan, die de captaincy overdroeg aan Jos Buttler.

Engeland won de toss en ging fielden. Ten opzichte van vrijdag en zondag was de crowd uitgedund, maar er zaten nog altijd een kleine 2.000 toeschouwers op de tribunes die een -hoewel wat eenzijdige- prima wedstrijd te zien kregen.

Vikram Singhs mislukte pullshot leek op de grond te dwarrelen, maar werd net boven het gras weggegrist door Malan (16/1). Cooper had meer geluk; een mislukt pullshot op de debuterende Payne leek in de handen van Livingstone te vallen. Die keek echter keek in de zon en kreeg er niet eens een hand onder, waardoor Payne nog even moest wachten op zijn eerste ODI-wicket.
Het gedisciplineerde bowlen van vooral David Willey verklaarde het lage scoringstempo. De eerste Powerplay begon al aardig te vorderen, daarom gingen O’Dowd en Cooper wat meer risico nemen. Met enig succes; dankzij enkele fraai getimede boundary's, waaronder een beauty van een straight drive van Cooper, was het 47/1 na tien overs.
De enige right-arm seamer in het gezelschap, Brydon Carse, was wel snel, maar vaak te kort. Cooper profiteerde met een blistering pull shot. Het 50 partnership volgde in de veertiende over.

Vlak na de drinks break kreeg Livingstone een herkansing en hij ving Cooper uit op deep square ving voor 33. De score van 88/2 in de achttiende over betekende dat er een partnership van 72 was gerealiseerd. Max O’Dowd, solid as a rock, maakte weer een prima 50, maar werd direct na het bereiken ervan gevangen achter het wicket (119/3).
Ook Bas de Leede en Scott Edwards bouwden aan een prima partnership. Edwards werd na een mislukt pullshot gedropt op fine leg door Malan en maakte goed gebruik van zijn tweede leven met (alweer) een frisse en aanvallende innings. Het partnership van 84 runs kwam tot een einde toen Bas de Leede (56 en ‘quietly impressive’ volgens een van de vele cricketwebsites die live verslag deden van deze wedstrijd) werd gevangen op een mislukt pullshot.
Teja Nidamanuru leek lbw op een googly van Rashid. Zijn bat raakte echter de grond en kennelijk was daardoor niet meer te beoordelen of hij de bal had geraakt. Enkele ballen later was hij alsnog het haasje, stumped op een reguliere legspinner van de tovenaar van Yorkshire (215/5).

Nu moest Nederland doorstomen naar 270, 280. Dat lukte niet. Logan van Beek werd echter gevangen op mid-on en Tim Pringle ging run out na een misverstand met Edwards (233/7). Aryan Dutt en Van Meekeren reageerden te laat op de snelheid van Willey en werden in de slotovers gebowld door de left-arm seamer van Yorkshire, die na dit seizoen terugkeert naar zijn oude county Northamptonshire. Uiteindelijk kon David Payne dan toch zijn eerste ODI-scalp vieren en niet de minste: hij kreeg topscorer Edwards (64) gevangen op mid-on. David Willey toonde zijn klasse met 4-36. Nederland kwam tot 244 runs.

Innings Engeland
Na zijn falen op dag 1 en een oersolide 73 op zondag maakte opener Jason Roy nu een gefocuste indruk. Hoewel Engeland aanvallend begon, leken er minieme kansjes te zijn. Diverse inside edges en top edges verdwenen echter alsnog over de boundary. Daarnaast werd er, in een poging om wickets te forceren, behoorlijk geëxperimenteerd door de bowlers. Na een flurry of boundary's kwam dan toch de doorbraak. De speciaal ingevlogen Van Meekeren was verantwoordelijk voor de val van het wicket van Salt (49). De bal kwam iets naar binnen en raakte middle en leg. Twee ballen later bowlde hij lefthander Dawid Malan prachtig achter de benen om voor een duck. De score van 85/2 in de tiende over betekende een sprankje hoop op een wonder.

Maar Roy en Buttler batten logischerwijze met de handrem erop. A run a ball was in deze fase meer dan voldoende om op target te blijven. De enige serieuze kansen kwamen op 137 en 183. Op 137 kreeg Edwards een edge van Roy (die net zijn halve century had bereikt) op het bowlen van Dutt niet onder controle. Op 183 liet Fred Klaassen een ogenschijnlijk niet al te moeilijke vangkans van Roy (inmiddels op 75) liggen op eigen bowlen. Na deze kansen ging de gashendel helemaal open bij de Engelsen. De 29^e over van Van Meekeren ging voor 26 runs, inclusief een curieuze no ball die voor zes verdween, een lot dat ook de erop volgende free hit beschoren was. De dertigste van De Leede ging voor 16.

Player of the Match Roy (101 not out) bereikte nog net zijn century voordat Player of the series Buttler (86 uit 64) de wedstrijd in de 31e over besliste met een zes op Pringle.

Al met al kijken we terug -hoewel ze natuurlijk niet het gewenste resultaat hadden- op drie schitterende cricketdagen. Nederland heeft prima batsmen, goede groundfielding en een redelijk gevarieerde aanval, maar de kloof met de wereldkampioen is groot. Anderzijds liet de eerdere Series tegen de West Indies zien dat Oranje tegen de iets lager geklasseerde teams zeker competitief kan zijn.